რაიცი ეგებ ის ოდესღაც დაბრუნდეს....

სიჩუმე პოეტის საყვარელ ქალივით

მოედო ოთახში ამ შავბნელ ყვავილებს

და მერე მთვარეც რომ დაათვრეს ძაღლივით

სიჩუმე, პოეტი, და დღესაც იწვიმებს

ქარისგან გაწეწილ იმ თმების კულულებს

ლექსებს რომ უძღვნიდა, ადგამდა გვირგვინებს,

და მისი სურნელით გაჟღენთილ ტანსაცმელს

გაცრეცილ ლანდივით დანახულს იხუტებს...

სიბნელე, სიჩუმე, ვისკიც და არაყიც

ხომ იცი ტკივილებს მაინც ვერ შველიან

დრო გავა უკვალოდ და ფიქრით გატანჯულს

ეს შენი სიტყვებიც ვერაფერს გშველიან.

სიჩუმე, სიბნელე, მთვარეც და პოეტიც

ბალიშში ჩარჩენილ სუნსაც რომ იგონებს

ამ ღამეს ულექსოდ ვერაფერს გახდები

რაიცი იქნებ ის ოდესღაც დაბრუნდეს

ამ ღამით იცი რომ ვერაფერს შეცვლი და

იცი რომ უკვალოდ ჩაივლის ტირილიც

მაგ შენი უბრალო, ურითმო ლექსიდან

ტყუილად იღვრება სისხლიც და ტკივილიც

სიჩუმე პოეტის საყვარელ ქალივით

მოედო ოთახში ამ შავბნელ ყვავილებს

შენც იცი ვერაფერს უშველი ამ ღამით

რაიცი იქნებ ის ოდესღაც დაბრუნდეს...

10:53

19.08.2014